• Menu
  • Menu

به من کمک کنید!

اینجایی که من ایستاده‌ام، ۳۶ سال و ۳۶۰ روز از شروع زندگی‌ام گذشته است. این بدین معناست که درست از ۶ روز بعد، دیگر نمی‌توانم برای بیان سنم از عدد ۳۶ سال و اندی استفاده کنم.

blog
جایی خوانده بودم که سن‌هایی که ضریب ۱۲ دارند (یعنی ۱۲، ۲۴، ۳۶، ۴۸، ۶۰، ۷۲ و… سالگی) سن‌های مهمی برای هر فرد هستند و اتفاقات مهم زندگی هر فرد در همین سالها رقم می‌خورد. علت این ماجرا به نمادهای این سالها برمی‌گردد؛ چرا که از لحاظ طالع بینی چینی، ۱۲ نماد برای سالهای مختلف وجود دارد و هر ۱۲ سال یک بار این نمادها تکرار می‌شود.
سال اسب و سن ۳۶ سالگی من تمام شده و من وارد چهارمین دوره ۱۲ ساله زندگی شده‌ام. اتفاقات زیادی در فاصله ۲۹ اردیبهشت سال قبل تا به امروز برایم افتاده و می‌توانم بعضی از آنها را به عنوان همان اتفاق ویژه ۳۶ سالگی در نظر بگیرم. اما به نظرم می‌رسد باید کمی بیشتر از این روزها فاصله بگیرم و بعد آن اتفاق را شناسایی کنم. احساس می‌کنم مرور زمان باعث خواهد شد که اتفاق بزرگ ۳۶ سالگی، خود را برجسته تر از سایر اتفاقات به وقوع پیوسته، نشان دهد.
اما امروز، به کمکی بزرگ نیاز دارم!

کمک!

می‌خواهم از همه دوستان و همراهانم درخواستی داشته باشم که شاید تحقق آن، در این ۶ روز باقی مانده از این سال مهم، تبدیل به بزرگترین اتفاق این سنم بشود.

لطفا به من بگویید که “مجید عرفانیان” را به چه می‌شناسید؟

بسیار برایم مهم است که ویژگی یا ویژگی‌های بارزی که در همان لحظه اول به ذهنتان می‌رسد را با من به اشتراک بگذارید؛ فارغ از آنکه این ویژگیها مثبت یا منفی است. صادقانه تاکید می‌کنم که این پرسش را برای شناخت دقیق‌تر، عمیق‌تر و چند بُعدی‌تر خودم طرح می‌کنم و بر این باورم که شنیدن نکته سنجی‌های دوستان، به شناخت صحیح‌تری از خودم خواهد انجامید و این من را برای برطرف کردن نقاط ضعف و تقویت نقاط قوتم کمک می‌کند.

مهم نیست که ویژگی که به ذهن می‌رسد، به چه بُعدی از زندگی من اعم از شخصی، کاری، اجتماعی، رفتاری و یا… مربوط باشد؛ بیشتر برایم مهم است که هر کس از زاویه نگاه خودش و نوع رابطه خودش دقیقا همان چیزی را که برداشت کرده است، بنویسد.

report-so-help-me-god_0

برایم بسیار جذاب خواهد بود اگر دوستان عزیزم تا روز ۲۹ اردیبهشت، همین جا (در وبلاگ و نه در شبکه‌های اجتماعی) در بخش کامنت‌های این مطلب، نظراتشان را به اشتراک بگذارند که هم بتوانم جمع‌بندی مناسبی از آنها داشته باشم و هم اینکه این نوشته‌ها برای همیشه به عنوان درس ۳۶ سالگی برایم اینجا به یادگار بماند.

 .

پی‌نوشت:

از دوستان عزیزی که لطف می‌کنند و برایم نظرات ارزشمندشان را به اشتراک می‌گذارند، بی‌نهایت ممنونم. من تک تک نظرات این پُست را با دقت و بارها می‌خوانم و بر روی همه جملات تعمق می‌کنم. اما اجازه می‌خواهم که استثنائا کامنت‌های این پُست را به صورت جداگانه پاسخ نگویم. پاسخ من به همه دوستان عزیزم این است که:

چه خوب که هستید و سپاس که به من کمک می‌کنید…

بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

نظرات