• Menu
  • Menu

امید

سکوت

نفس‌هایت را شماره شماره در گوشم زمزمه کن، نزدیک‌تر

و چشم‌هایم را بسته نگاه دار، آرام

و انگشت اشاره‌ات را به نشانه سکوت بر لبانم بفشار؛ بی هیچ دغدغه‌ای

 

من سپرده‌ام تمام قد

عصیان فروکش کرده‌ام را

به دست‌های جادویی‌ات

 

شک نکن

هیجان فرو خورده‌ام در انتظار معجزه توست

 

این من و این هیجان بغض‌آلودی که بی‌قرارم می‌کند

تا التماس نگاهم را از پشت خیسی پلکهایم لمس کنی

و پایانی باشی برای تحقق یک انتظار؛

برای لمس لذت دست نوازشگری که ناگهان

عطش سال‌های پوچ را در لحظه‌ای فرو می‌نشاند

آرام

 

آری

تنها آرامم کن

آرام

آرام

آرام

 

من این گونه فوران می‌کنم…

فریاد

عقده‌هایم را فرو نشان بانو

بشکن سکوتی را که

سهم من نیست

 

زنانگی‌ات را کوک کن

تا آخر

 

برای رام‌ترین مرد ناآرام

برای من!

رویا

بیا

بمان

و پایبندم کن

 

کاش باد

قایق بی‌بادبانت را

به ساحل طوفانی من هدایت کند…

 

مجید عرفانیان

بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

نظرات